Кои велешки семејства живееја во „Прчиево маало“

Велес има и маало што се вика Прчиево. Името го добило по маалската чешма што ја изградил фурнаџијата Душан Прчето. Чешмата била изградена веднаш по завршувањето на Првата светска војна, кога водата од Раштанскиот водовод преку цефковод прво стигнала до Којник, а потоа велешанецот Брчко донирал пари и ја спровел до маалото во кое живеел и кое е именувано токму по него па се вика Бричково маало. Следниот чекор го направил фурнаџијата Душан. Тој почнал сам а потоа со поддршка на поимотните стари велешки семејства , ги поставиле земјените ќумци од фабриката на браќата Левкови, од Бричкова до новата чешма во маалото во кое живеел па неговите соседи во знак на благодарност чешмата ја нарекле Прчиева и маалото Прчиево. Тогаш, во стар Велес, токму во ова маало најголема и најубава куќа имал велешанецот Славејко Ивчев во која прв вовел вода. Ова семејство, исто така, е познато по тоа што е опеано во песната „Се посврши Сербес Донка“.

Во Велес, „Прчиево маало“ се наоѓа под Бузаана, на исток се граничи со „Бричкова чешма“, на запад со „Мегдан“, а на југ со „Маалска“, со познатата фабрика за производство на ќумци и глинени производи на семејството Левкови, кај Солено чешмиче. Во „Прчиево маало“ имало само две семејства од турска националност додека сите други жители биле Македонци. Деновиве, една попладневна прошетка низ маалото ми донесе средба со Зора Прличкова и нејзиниот син Асен Прличков како и муабет за старите семејства што порано а дел и сега живееле во „Прчиево маало“.

Прличкови се сетија како до самата чешма, во длабнатинката, била куќата на неимарот и фурнаџијата Душан со сопругата Пандора Прчиеви кои имале три ќерки кои се викале Лена, Маца и Сунца. До куќата на Прчиеви се наоѓале двете куќи на семејството Прличкови. Првата била дом на Милан и Лена Прличкови со ќерката Бојка и синовите Асен, Мишо и првоборецот Богдан. Во втората живееле Алексо Прличков со ќерката и својот син Петре Прличко, доајенот на македонското глумиште. Потоа во маалото, во правец на Бричкова, живееле Павлина Чурлева со ќерката Стојна, потоа Благој Јанчев со синот Никола и ќерките Марија и Павлина, а веднаш до нив била куќата на Петре и Софија Дуракови со синот Панче и ќерките Загорка и Владанка. Во редот следна била куќата на Фита Тутунџиева со синот Никола, а од горната страна на улицата, денешна „Максим Горки“, се наоѓала куќата на Ордан и Менка Матеви со синот Стево и ќерките Нада, Летка, Милка и Лена. До нив живееле Ѓоре и Невена Сиркови со синот Орце и ќерките Лена, Менка и Валентина.

Над „Прчиева чешма“ се наоѓала највисоката и најубава куќа во маалото. Во неа живеело семејството Ивчеви поточно двајцата браќа касапи кои биле имотни. Во делот од семејната куќа во кој имало чешма и вода живееле Славејко и Невена Ивчеви со синот Илија и ќерката Лилјана. Домакинот Славејко е урбан лик за кого до ден денес старите велешани раскажуваат како неговата сопруга Невена му ја исполнила последната желба со тоа што на неговиот погреб поточно на закопот на гробиштата во црквата „Свети пантелејмон“ повикала да му свират зурли и тапани. Во другиот дел од куќата на Ивчеви живеел неговиот брат Димко со синот и со ќерките Милка и Нада.

До куќата на Ивчеви има сокак кој води кон Бузаана. Во куќа што била изградена токму таму живееле семејствата на двајцата браќа Георгиеви. Поточно Ѓело и Ѓена Георгиеви со синот Никола и ќерката Родна и Никола и Марија Георгиеви со синовите Димче, Ангел,Јове и Љубе и ќерките Душанка и Тодорка.

На карпата, од другата страна на сокачето, живеело револуционерното семејство на Димко и Анисија Купенкови со синовите. Во куќата на Купенкови во 1927 и 1928 година се наоѓала првата илегална печатница на месната партиска организација на Комунистичката партија во која се печател целокупниот пропаганден материјал против тогашниот режим на Кралството СХС . До нивната куќа живееле двете семејства на Турци. Првата куќа била на Амди и Рабија со синовите Али и Алил и ќерките Фета, Нежа и Барија, а во втората куќа живеело семејството Салиеви.

Под „Прчиева чешма“ куќа имале Асен и Стојна Мачавелови со синот Киро и ќерките Олга и Севда. Потоа следеле куќите на семејството ЗафировИ. Во нив живееле Ало и Елисавета Зафирови со синот Миле и ќерки те Фреда и Галаба, Петре и Ратка Зафирови со синот Марјан и ќерката Славица и Ангел и Марија Зафирови со синот Пенчо и ќерките Лина и Славица. До Зафирови куќа изградиле Тоде и Павлина Кошинови со синот полковник Томислав.

Под куќите на семејството Прличкови се наоѓала куќата на семејството Влавчеви во која живееле двајцата браќа Киро и Раде. Киро бил женет со Родна и имале двајца синови Мирко и Љупчо и две ќерки Вера и Нада. Сопруга на неговиот брат Раде била Веса и тие имале три керки Јулија, Деса и Бранка. Потоа во следната куќа живееле Ацо и Пала со синот Тони, до нив Јован и Лена кои имале син и ќерка , до нив живеел Трајко познат по прекарот Мачката. Во сокачето кое води кон фабриката на браќата Левкови живееле семејството Шалтеви.

– „Прчиево маало“ беше маало на имотни и сиромашни граѓани но се живееше сложно. Тука живееја занаетчии, познати мајстори, земјоделци, работници кои работеа во Монополот, во Колска, во фабриката на Левкови. Не беше мал бројот на млади учени граѓани со напредни идеи. Тука живееја актери, револуционери и аргати кои пред се беа луѓе, рече на крајот на нашиот разговор осумдесет годишната Зора Прличкова.

Стоилко Андреевски